Column Treeske: Kerstherinnering

De donkere daogen vur Kerstmis, zeeje ze vruuger. Mar die daogen zen nouw nie zo kouw as toen. Rond Kerstmis waar het toen mistal ijzig kouw. De ijspegels hingen aon de raomen. De kachels in huis wiere volop gestookt, want centrale verwarming hadde toen nog nie.

In het kolenhok aachter ‘t huis lagen de kolen hoog opgestapeld. En as het oew beurt waar moeste mee de kolenkit de kouw in. Ons huishouwen bestond ut vier personen. Dus ge waart nogal us mee aon de beurt. Mistal lag er sneeuw en nie zun bietje. As ik ‘s mergus wakker wier dan moes mun zus en ik, vur da we nar school gingen, sneeuw ruimen. Daor kwam de nie onderuit. Ge moest oew steentje bijdraogen.

Langs ons woonde oma en opa en un oom en tante. Die verwochte da wij daor òk de sneeuw ruimde. We zen welus gewoon weggelòpe um da we er ginne zin in hadde. Daor wiere we, as we ut school kwamen, wel op aon gesproken.

Het ergste waar, as we nar school liepen, da ge dan langs de jongensschool moest. Die stònne dan al in grote getale mee sneeuwballen klaor. Sommige ijsballen kwamen hard aon. Mar ja, dur waar mèr èèn straot wor ge nar school kon. Dus die sneeuwballen ontvluchten waar nie mogelijk. Toen zaten de jongens en de mèskes nog in un aparte school. Bij elkaar, da waar er nie bij. Da mòg nie van de pastoor en de kapelaan. Dur mòg zelfs nog gin vrouw vur de klas staon op de jongensschool. En bij ons op de mèskesschool ginne man. Nee, alles wier goed gescheije gehouwe.

Da wilde nie zegge da ik nie zo af en toe vlinderkes in munne buik vuulde. Want daor zaten wel knappe jongens op die school. En as jong mèske hedde oew ogen nie dicht. Ik weet nog da ik un bietje ‘ging’ mee Ton. Da moes stiekem, want anders waren de poppen aon ‘t dansen. Toen ik in het kerstspel van de twee scholen Maria moes speulen, wier hij as Jozef gekozen. Dieje Kerstmis vergeet ik nooit mir.

treeske4@gmail.com