Witte nog, ut schoolvoetboltoernooi in Valkeswird........!!

Terugtellend in mun gedachte is ’t onderstoande verhaal gebeurt in ‘t vurjoar van 1964. 

Opgroeiend in de Meriaprochie (de Buunders), kwamde as jonge, eigeluk vaneiges op de Lucasschool terecht. Al vrij vruug ging ik ok bij ut voetbolle, vural umdè onzen dokter (Straathof) ha gezeed, dèdè goed vur me was. Ik ha wa last van brochitus. Dur was trouwes ok nie vul anders, tennisse, hockieje enzo, dè leefde toen nie zô, zeker nie in de Buunders. 

As ge wilde voetbolle ginde, umdè ge in de Meriaprochie wônde, eigelijk vaneiges bij de Valk. Dè was kortbij, an de Linderweg. Bovendien ware ze bij ons in de femilie allemaol vur de Valk, dan gingde nie bij Vallekeswird. Sommige jonges ut de buurt, deje dè wel trouwes. 

In die jaore was er op 5 mei, vur de lagere schole, altijd un voetbol-toernooi op de velde van de Valk. Iedereen dee doaran mee, ok Burkel en Dommele. Toen ik in de vierde en de vijfde zat, ging ik altijd al kèke. 

‘Oliebolle School’

Alle elftallen kwame dan vantevurre bij mekaar bij de Oliebolle School (vruuger noemde we dè zo, mer was eigelijk, de Openbare School) in de Kromstroat. Vanaf hier liep iedereen dan in unne lange stoet, de Valkeniertjes of de UNA herremenie veurop, (dè weet ik nie mir precies) over de Mert noar ’t oorlogsmonument op ut grasveldje, tegenover ’t Protestants kerkske. 

Dor wier dan wa verteld, over dun orlog denk ik, en ut volkslied wier gespeuld. Nou denk ik eigelijk ok, dè ut UNA was die veurop liep. Volges mij konne de Valkeniertjes toen gin volkslied speule. 

As dè vurbij was, ging de stoet verder noar ’t Valktrein. Alle elftalle dur die gammele houte port an de zijkant van de tribune, ut hoofdveld op. Iedereen in un lang rij, vur de hoofdtribune. Dur wier dan wir wa gezeed. Ik weet nie mir wa. Zo begon ’t toernooi. Schôn was dè. 

Truikes van de Valk

Het was me, toen ik ging kèke opgevalle, dè de Lucasschool in truikes van de Valk speulde. Nie gek naturlijk, ze kwame allemoal ut de Meriaprochie en de miste ware ok nog bij de Valk, ze konne dus schôn in hun eige truikes speule. Hillemol anders as bevurbeeld de Aloysiusschool (Salvo), die in hun eige gruun truikes speulde. Mèr ok de st.Janschool, die hadde un rooi shirtje. Zo waren er meer schole die eige truikes hadde. Dè zat me vanaf diejen tèd, toen ik alleen nog mèr ging kèke, al nie lekker. 

As ut goed was, zatte ’t joar dornoa in de zesde. Ut joar worin ge, as ge un bietje kont voetbolle, ok in ’t schoolelftal mocht speule. Zo gebeurde ut ok. Eigelijk, stond er ok iedereen ut de klas in, die bij de Valk (of Valkeswird) speulde. ’n Schôn elftal. We ginge zèlufs af en toe, traine op het grasveld vur hotel de Warande. Mer ja, die truikes!!! 

Op ’n gegeve moment zee ik ’s oaves an de toffel tegen onze vadder : “Vadder, ik vèn ’t gin stijl dè wij in de truikes van de Valk moete speule”. “Ja jonge”, zit ie, “Dan zulde noar den Hessel moete”. (Den Hessel was meneer Hesselmans, toen ut hoofd van de Luccasschool en ok de mister van de zesde klas). Jaaa, dè kon onze vadder wel zegge, mèr dun Hessel was nie zônnen hendige. 

Hil veul schrik

Tegewordig hebbe zut altijd over ‘respect’ , nou dè woord kende wij toen (nog) nie. Vur den Hessel hadde we alleen mèr schrik, hil veul schrik. Toch ben ik ur hinne gegoan. Hil vurzichtig heb ik toen gevroage of dè we eige “Lucasschool” truikes konde krège. 

Ik wis ’t eigelijk al vantevurre. In z’n strak pak kwam ie vur me stoan en mee ’n par bolle ogen, net of dè ik um iets gedoan had, zittie : “Nee jongen, dat gaat niet gebeuren, jullie hebben toch shirtjes”. Dè klopte en doar kon ik ’t mee doen. Vertrekke. Niks dus, zoas onze vadder eigelijk ok al ha gedocht. 

Meneer pustoor

’s Oaves thuis an de toffel ging ’t ur natuurlijk wir over. “Jonge”, zee onze vadder toen. “Oe innigste kans is de pustoor. Die hi veul meer te zegge dan dun Hessel”. “Echt woar”? “Ja, ik zou dè mer is probere”. 

Nou had ik vur meneer Pustoor (de Kroon) ginne schrik, mer noar de pustoor goan, was vruuger toch nog ne stap verder, mèr vural ………. wa zou den Hessel doarvan vène? 

Mun twee kamerui van toen, wormee ik ok voetbolde bij de Valk, ware Gerard van Wijk en Sjaak Willems. Die wisse nutuurlijk dè ik bij den Hessel waar geweest. Ik vertelde ze, wa onze vadder ha gezeed over de pustoor en vroeg aan Sjaak en Gerard, “Wilde gullie doar mee noar toe goan, ik durf dè nie zo goed allenig”?, “Ja, des goed”, zeje ze. Ze ginge mee. 

Na de school wij erhinne. Veur in de pastorie, in drie van die grôte stoele, hebben we ons verhaal gedoan. “Kom volgende de week maar eens terug, ik zal eens kijken wat we voor jullie kunnen doen”, zit ie. Hij ha begrip vur ons verhaal. De week erop wij ur wir hinne. Goed zenuwechtig. We durfde niks te vroage. ’t Duurde eigelijk mèr efkes. “Jongens”, zit ie, “Jullie krijgen shirtjes, broeken en sokken”. “Ga maar naar Martien Verdonk aan de Luikerweg, hij weet dat jullie komen”. Nie te geleuve zo freet as we ware. 

Oranje truikes

De volgende dag al noar Verdonk netuurluk. En nou? Wa vur kleur truike? Dur hadde we hillemoal nog nie an gedocht. Dè viel ok nie mee, dur hingen er zô veul. Totdè ik oranje truikes zag hange.

Dè is ’t. “Wa”? zeeje Gerard en Sjaak. “Oranje?” “Ja”, zee ik, “Worum nie?” De kleuren van Nederland. “Dè goan we doen”. Martien Verdonk kreeg achter zunnen bril al net zoan bolle ogen, as den Hessel un poar weke dorvur. “Doen jullie dè?” zit ie. “Ja”, zeje we, “Dè goan we doen”. “Nie te geleuve”, zit ie en krabte nog is op zunne kop. We bestelde oranje truikes, witte broeke en oranje zokke. 

Een par weke dornoa, op Bevrijdingsdag, ston ons elftal in ut oranje bij de Oliebolleschool, kloar vur dun optocht noar ‘t Valktrein. Vanaf diejen tèd voetbolde de Lucasschool, in de kleuren van Nederland. Dun Hessel hitter noit mir iets over gezeed.

Schôn hè,………tis allemoal echt waor gebeurt!!! 

Huub Vaessen ut de 
Buunderstroat,……..vruuger.