Column Ties: Regenvrienden

Volop zon, een strakblauwe hemel en een temperatuur die schommelt tussen de vijfentwintig en de dertig graden. Dat is het beeld dat men over het algemeen heeft van het weer hier op het eiland. En meestal klopt dat. Meestal. Maar omdat ik een Nederlander ben, hou ik ervan om te klagen over het weer. En dat ga ik nu even doen.

Want er zijn ook dagen bij dat de hel hier losbarst. De tropische buien die dan overtrekken zijn ongekend. Sinds ik hier ben was dat een paar keer het geval. Het is lastig om ergens mee te vergelijken. Drie minuten lang met je kleren aan onder de douche staan terwijl de drummers van een volledig hardrockfestival massaal op het dak slaan, komt misschien nog dicht in de buurt.

Het biedt ook een andere kant, zo ervaarde ik toen ik vorige week naar de redactie liep. Uit het niets gingen halverwege mijn voettocht de hemelpoorten open. Binnen tientallen seconden stond de straat blank en waren mijn bloes, spijkerbroek, sokken en schoenen volledig doorweekt. Ik haastte me naar een schuilplaats maar kon niets beters vinden dan de dakrand van het pand van een bank.

Op een strookje van zo’n halve meter breed stond ik schouder aan schouder met twee bankmedewerkers, een agent, een schoonmaakster en een zwerfhond. Dat verbroedert wel. Door de stortbuien kom je in contact met mensen die je anders nooit zou spreken. Want zeg nou zelf, in welke andere situatie komt zo’n gezelschap bijeen?

Vanwege het gekletter op de daken hoorde ik de muziek uit mijn oortjes – het nieuwe album van The Weeknd, overigens een absolute aanrader – zelfs op de hardste stand niet. Ik besloot ze daarom maar uit te doen en een gesprek, waarin ik met een Curaçaose politieman het wel en wee in ons mooie Valkenswaard besprak, volgde.

Trouwens: op het moment dat ik deze column schrijf lig ik weer gewoon in de zon op het strand. Dat jullie het even weten.

Ayo!